Ik ben Willemien Holsappel, getrouwd met Anne en samen hebben we 4 prachtige kinderen gekregen. Jesse (2012), Lauren* (2016) Mattias (2017) en Nynke (2019). Ik ben coach en trainer (o.a. via de Babyverlies Academie) op het gebied van babyverlies en kinderen en rouw en run samen met Elline, mijn nicht de webshop Liefs van Lauren
2016
In 2016 overleed onze dochter Lauren. Pas 8 weken oud. In de 4 weken ervoor lag ze in het ziekenhuis op de IC en mijn emoties gingen alle kanten op. Een rollercoaster kun je het zeker noemen. Liefde, trots en heel veel hoop, afgewisseld met verdriet, angst en pijn.
De piepjes in het ziekenhuis maakte plaats voor stilte. Mijn armen waren leeg.
Huilen deed ik alleen, onder de douche. Ik wilde sterk zijn voor mijn man, onze zoon van 3 en omgeving. In die tijd schreef ik alles op wat een ontzettende goede ervaring was.
Maar echt stilstaan bij wat ik voelde en dacht vond in moeilijk. Hoe deed ik dat? En wat als ik alles echt ging voelen? Zou het verdriet mij dan niet overvallen. Zou ik dan nog wel overeind blijven staan?
En dus ging ik door. Ik solliciteerde vlak na haar overlijden, kreeg een andere baan en probeerde leuke dingen te doen, maar het voelde niet goed.
Uiteindelijk raakte ik in de zwangerschap na Lauren in een stevige depressie.
Acht maanden na haar overlijden was het verdriet groter dan het voelde in het begin en voelde ik mij allesbehalve sterk. Ik kon niet meer.
Ik kreeg hulp om mijn emoties te uitten, aan de slag te gaan met mij verdriet en een luisterend oor. Dit werkte helend. Ik hoefde het niet meer alleen te doen! Ik leerde in de tijd daarna dat rouw niet alleen huilen is. Rouwen doe je met je lijf, je hoofd en je hart. Ik had niet alleen verdriet om Lauren maar ook om de toekomst die we niet samen konden opbouwen. Het feit dat ik haar nooit zou zien lachen, praten en grapjes zou horen maken. Een meisjes-mama zijn waar ik zo naar uit had gekeken. Ik had ons al samen zien winkelen en optutten.
Ik leerde ruimte te geven aan mijn verdriet en andere emoties. Op die manier overspoelde het mij niet zomaar meer. Ik leerde wat de zware momenten waren en hoe ik daarmee om kon gaan. Een huilbui midden op het schoolplein of in de kerk kwam gelukkig daarna steeds minder vaak voor. Ik wilde sterk zijn maar ik leerde dat sterk zijn voor mij is dat ik echt durf te delen wat ik voel, denk en doe. Dat ik het verdriet ging aankijken en voelen.
Rouw kent vele vormen en kleuren en het was voor mij zoeken wat daarin bij mij past, maar dat heeft mij uiteindelijk zoveel meer gegeven dan ik had verwacht. Ik leerde een nieuwe Willemien kennen. Zachter en meer vanuit mijn gevoel keuzes durven maken. Ik kan nu veel meer genieten van wat er wel is. De mooie momenten met mijn kinderen, de verhalen die ze elkaar vertellen en de manier waarop Lauren nog steeds een onderdeel is van mij en mijn gezin. En dat zit niet in grote dingen maar in hoe Lauren nog regelmatig genoemd wordt, vragen over haar gesteld worden. Onze jongste dochter die een bloemetje koopt voor haar grote zus. Het ontroert mij. Lauren hoort er helemaal bij en ik denk vol liefde aan haar.
Verlies verwerk je niet en dat hoeft ook zeker niet. Verlies en moeilijke momenten verweef je in jouw levensverhaal op jouw manier maar afwachten tot de tijd de wonden heelt gaat je niet helpen.
Typisch Willemien
- Ik ben heel beeldend ingesteld en gebruik graag metaforen omdat die vaak net een stukje makkelijker blijven hangen. Als je mij ooit training of een lezing hebt horen geven zul je dit zeker be-amen.
- Ik ben christen en heb God in de periode dat Lauren ziek was en overleed heel dichtbij ervaren.
Ik neem dit ook mee in onze gezamenlijke traject (mocht je dit willen). Want ik weet dat daar veel vragen kunnen zitten maar ook veel troost kan geven. - Ik praat graag en een tikke snel maar luisteren vindt ik minstens zo fijn.
- Ik ben actief en creatief. Dit merk je ook terug in de huiswerk opdrachten die je gaat maken tijdens het traject.
Zo ga je met je hoofd, hart en lijf door het traject en dus door je verdriet heen. Ik geloof dat dit de enige manier is om er sterker uit te kunnen komen. - Stil zitten en wachten tot “iets” over gaat past mij niet. Ik pak het liever aan. Of zoals ze hier zeggen; als ze het in d’r kop heeft, zit het niet in haar kont. Beetje plat maar helemaal waar.