Rouwen met de riemen die je hebt… Dat was de titel van de lezing die ik afgelopen vrijdag gaf. Als je rouwen vergelijkt met het roeien in een roeiboot dan worden dingen soms ineens heel duidelijk.
Bij een roeiboot zit je met je rug daar naar waar je naar toe gaat.
Als je hem gebruikt als metafoor dan roei je met jouw rug naar de toekomst. Je weet nog niet wat voor je ligt, alleen wat achter je laat.
Beide handen omvatten een peddel, je bent actief bezig. Wil je recht vooruit gaan dan moet je beide tegelijk gebruiken, anders draai je rondjes en kom je nergens.
Aan de ene kant van de roeiboot zit het eiland; verlies. Wanneer je op dit eiland zit lukt het je om jouw emoties te voelen, te uitten en ben je vooral bezig met het verlies. Als je alleen die peddel gebruikt, roei je in het rond. Heel helpend voor even, maar niet alleen maar..
Het andere eiland is het eiland van doorleven, doorgaan, blik op de toekomst. Dingen weer oppakken en minder bezig zijn met je gevoel maar meer met ratio. Als je alleen die peddel gebruikt, roei je in het rond. Heel helpend voor even, maar niet alleen maar..
De kunst is om het allebei te doen. Alleen op die manier werk je aan beide kanten van het verdriet. Wordt rouw niet complexe rouw en raak je jezelf niet kwijt. We hebben allemaal een voorkeurskant. Dat is kenmerkend voor wie we zijn en ons karakter. En dat is helemaal oke. Het andere eiland ” bezoeken” kost meer tijd en is soms harder werken.
Door middel van een oefening gingen we dit tijdens de lezing ervaren. Wat is je voorkeurskant en wat kun je doen en heb je nodig om de andere kant aan te spreken. Het was emotioneel, mensen werden geraakt en ook mijzelf liet het niet koud. Ook ik merkte weer het verschil en ook mijn eigen sterke voorkeurskant. Ik ben zelf meer van de en-door modus. Dat werkt meestal maar niet altijd.
Het is af en toe ook goed om achteruit te kijken:
– Om te koesteren wat er was
– Te rouwen om wat er niet meer is
– Te rouwen om wat er nooit gaat komen
– Te voelen wat er misschien verder nog is
Maar ook de andere kant is goed. Om niet alleen maar bezig te zijn met het verdriet, de leegte, de angst en de wat-als. Maar te kijken naar wat er nog wel is, wat wel kan of wat wel een beetje plezier geeft in het verdriet. Wat als een lichtpuntje kan voelen in een donkere nacht.
Een waardevolle avond op meerdere vlakken. Heb jij het nu gemist en ben je benieuwd hoe dit voor jou is. Wat jouw voorkeurskant is en wat jij nodig hebt om juist bij die andere kant stil te staan.
Plan dan gerust en vrijblijvend een gratis sessie in. Ik kijk met jou wat jij nodig hebt en geef je gelijk 3 praktische tips!
