Het is heerlijk als je om je heen vrouwen (en mannen) mag hebben die je inspireren, motiveren en waar je bij uit kunt huilen als het tegen zit. Die er voor je zijn en die je helemaal begrijpen of in ieder geval een stukje van jou. Want heel eerlijk, soms begrijp ik mijzelf niet eens.. Sommige mensen ken je al jaren en heb je een diepe vriendschap mee en soms komt iemand ineens op je pad en moet het zo zijn.
In de periode dat onze dochter Lauren ziek werd kwam er ineens zo’n vrouw op mijn pad. We kenden elkaar vaag vanuit de bijbelstudie waar ik net was gestart. Het was een intensieve periode. Lauren lag in totaal 4 weken op de intensive care en de daarbij behorende emoties kun je rustig intensief noemen. Maar wow, die ene vrouw, ze was er. Trouw kreeg ik van haar appjes met meeleven en bemoediging. Maar ik voelde vooral haar stille aanwezigheid en haar biddende kracht. Ze is nooit bij ons geweest in Groningen, daar was de tijd niet voor. Als ik terugdenk aan haar en haar rol toen, ontroerd het mij nog. Ik kan niet eens goed benoemen wat ze deed, maar haar aanwezigheid maakte het verschil.
Je begrijpt deze vrouw is voor mij goud waard! Een waar Gods geschenk.
We hadden het er laatst over en we ervaren het ook allebei echt zo. Ze vertelde mij dat ze dingen deed die niet bij haar paste en dat het voelde alsof God door haar werkte. Voor mij voelde dat net zo. Met een kleine kanttekening dat ik vooral geloof dat haar sterkte eigenschappen nog groter werden en door Hem werden ingezet.
Soms komt iemand op je pad, die een stukje of langer met je meeloopt. Die door stille kracht, precies het verschil maakt. Die je begrijpt omdat hij/zij weet wat het is en vooral luistert. Vooral luisteren! Want al die goedbedoelde adviezen en “troostende” woorden die mag iemand houden, wat mij betreft. Maar iemand die er gewoon is, die is goud waard.
Soms komt iemand zomaar op je pad als teken dat je het niet alleen hoeft te doen!
