Er zijn

Er zijn, in het diepste verdriet. Hoe doe je dat?

Op dit moment lees ik het bijbelboek Job. Ik heb besloten dat ik dit jaar de hele bijbel wil lezen, gewoon alles! En dat is nog al wat. Daarom volg ik deze insta challange van bijbelrooster2023 om zo een stok achter de deur te hebben. Uit mijzelf red ik het zeker niet. Dat is een simpel gegeven, maar hopelijk helpt dit mij om het wel te halen. Ik volg zo goed en zo kwaad als het kan het rooster. Lees ik elke dag.. nee zeker niet. Waarom ik dat niet doe en wat ik daarin mijzelf wijs maak, daar schrijf ik vast nog eens een blog over. Want alleen daarin zit al een mooie herkenning en wijze les. En daarin ben ik vast niet alleen.

Vandaag wil ik het iets delen wat mij niet eerder zo opviel uit dit bijbelboek. Het gaat over de vrienden van Job. Over er zijn in iemands diepste verdriet.

11. De 3 vrienden van Job hoorden van de rampspoed die hem was overkomen. Ze besloten hem op te zoeken, onderweg ontmoeten ze elkaar en samen gingen ze naar hem toe om hun medeleven te tonen.

13. Zeven dagen en zeven nachten bleven ze naast hem op de grond zitten zonder iets tegen hem te zeggen, want ze zagen hoe vreselijk hij leed.

NBV – Job 2:11 en 13

7 dagen en 7 nachten!

Ik laat het even op mij inwerken. Dat is nogal wat. Iemand bij staan die het moeilijk heeft, er voor de ander zijn. Er 7 dagen en 7 nachten zijn, zonder iets te zeggen, want ze zagen zijn verdriet. Het raakt mij. Hoe vaak willen we niet woorden zeggen die troost geven, die de pijn verzachten. Maar de pijn is in veel gevallen niet te verzachten. De pijn is niet met woorden op te lossen. De vrienden van Job gaan na die 7 dagen praten en wat ze zeggen is waar maar het maakt het verdriet niet kleiner. In tegendeel, het wakkert boosheid aan bij Job.
Het doet mij denken aan de woorden die ik heb gehoord toen Lauren overleed.

• Je bent nog jong..
• Het is vast beter zo voor haar..
• Ze is nu op de mooiste plek voor haar, in de hemel..
• Gelukkig is ze niet beter geworden, want dan was ze vast zwaar gehandicapt geweest..
• Gelukkig heb je nog een kindje om voor te zorgen..

Allemaal waar. Allemaal niet troostend.

Ik kon er toen niks mee en nog kan ik er niet veel mee. Deze goedbedoelde opmerkingen maken namelijk het verdriet en het gemis niet kleiner. We willen het verdriet vaak oplossen of kleiner maken. Dat lukt niet en het enige wat er gebeurd is dat de ander zich niet gehoord en gezien voelt. Ik voelde mij na zulke opmerkingen juist heel eenzaam en alleen. Snap je mijn verdriet dan niet. Een “nieuw” kindje zal niet het verdriet om Lauren oplossen. Dat ik jong ben, betekend niet dat het geen verdriet doet. Dat ik weet dat ze in de hemel is, is een troost maar neemt het gemis niet weg.

Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan vooral. Juist die opmerkingen vond ik fijn. Het gaf ruimte voor gesprek, om mijn gevoel en verhaal te delen. Slik die goedbedoelde opmerkingen dus in. Die niets zeggende, niet troostende woorden.